خواب مستی کرده چشمت، در خمار افتاده است

زلف مشکین تو، چون من، بی قرار، افتاده است

چشم بیمار تو را میرم، که در هر گوشه ای

چون من مسکین، بیمارش، هزار افتاده است

کار کار افتادگان را باز می بین، گاه گاه

خاصه، کار افتاده ای را کو، ز کار افتاده است

پای را در ره به عزت می نه، ای جان عزیز

زانکه سرهای عزیزان، بر گذار افتاده است

جمله ذرات وجودم، غرق بحر حیرت، است

زان میان این اشک خونین، بر کنار، افتاده است

عشق و درویشی و بیماری و جور روزگار

صعب کاری است و ما راهر چهار، افتاده است

حال سلمان گر کسی پرسد، بگو، در کوی دوست

بی نوایی، بی زری، بی زور زار، افتاده است